The journey has ended

Vandaag schrijf ik er dan maar een eind aan. Ik ga beginnen met de maandag. De dag van het vertrek naar Nederland.

De avond ervoor, besloten we ervoor om te kijken hoe laat we wakker zouden worden of we nog naar de Everglades wilden gaan en hoe de weersomstandigheden zouden zijn.

Uiteindelijk stonden we verschillend op. De ene groep stond al om 08.30 bij het ontbijt en de andere groep stond pas om 10.00 op. We zijn uiteindelijk niet naar de Everglades gegaan, omdat ze bij de receptie al zeiden dat de boten niet zouden en het water bleef maar vallen.

Uiteindelijk besloten we om voor Mitchel nog maar even naar een supermarkt te rijden om te kijken voor medicijnen en een lunch. Het bleef echter regenen en aangezien alleen Mitchel naar binnen wilden bleef de rest zitten in de auto. Mitchel besloot te gaan rennen. Dit bleek echter geen goed plan te zijn, omdat de grond erg glad was en het bordje voor "caution wet floor" werd genegeerd. De conclusie laat ik de mensen dan zelf maar invullen........................................

Toen hij echter terugkwam had hij de spullen niet gevonden, omdat de medicijnen niet de juiste waren. Aangezien het ondertussen al bijna 13.00 was geworden besloten we om maar alvast naar de luchthaven te rijden. Bij de luchthaven was het even zoeken naar de return locatie voor de huurauto. Het proces van het terugbrengen verliep erg soepel en we waren daar al snel klaar. We gingen maar meteen met de Mia-mover naar de luchthaven toe te gaan. Toen we daar aankwamen konden we heel snel inchecken. Ik had online de stoelen al vastgezet, maar ik liet de boarding passen gewoon door het personeel uitprinten. We konden er snel doorheen. Wel zagen we mensen staan die graag met onze vlucht zouden meewillen , omdat de vlucht van gisteren geannuleerd was.

Het wachten op de luchthaven ging redelijk snel, omdat we op de laptops konden aansluiten. De luchthaven heeft wel weinig oplaat punten. Aangezien we nog wat tijd over hadden besloten we om nog wat te gaan eten. We hadden geluk dat tegenover onze gate een originele Nathan's hotdog tent zat. Toch een leuke maaltijd voordat we Amerika gaan verlaten.

De vlucht naar Portugal verliep soepel en mooi op tijd kwamen de wielen aan de grond in Portugal. De plaatsten waren niet zo mooi als op de heenreis, maar nu zaten we wel achter het raam. Deze plaatsen zijn goed te doen voor mensen met lange benen, omdat de stoelen redelijk hoog van de grond staan en dus kun je jouw benen strekken onder de stoel voor je. Op Lissabon ging de douane erg snel en soepel. De douane is vriendelijk en kijkt alleen maar even in het paspoort of we erin mochten. Toen begon het lange wachten van zeven uurtjes op de vlucht naar Amsterdam. In het begin bracht de laptop toch redelijk wat vermaak, maar na een paar uurtjes besloten Mitchel en ik om wat te gaan rondlopen terwijl Tristan en Steven zich te goed deden aan een boek en de gemiste nachtrust.

Om 12 uur besloten we om alvast naar de gate te lopen, omdat we om 12.30 mochten beginnen met boarden. Daar aangekomen stond er nog geen vliegtuig en de klok bleef maar tikken. Om 12.30 kwam er dan toch een vliegtuig aangereden, maar die moest eerst geleegd worden en daarna schoongemaakt. Echter het vliegtuig bleek een mechanisch probleem te hebben en dus vertraging. Dit was toch wel het laatste vliegtuig waarop je dat hoopte te hebben.

Na een uurtje vertraging gingen we dan toch de lucht in. Het vliegtuig zag er wat oud uit, maar verder beviel de service toch goed. Om 18.00 kwamen we dan toch aan op Schiphol op de Polderbaan. Na het lange taxiën op Schiphol kwamen we dan toch aan het konden we snel door de douane naar de koffers. Onze koffers kwamen er snel uit en dus konden we door. Bij de douane werden we zo door doorgelaten en kon het weerzien met de familie gaan beginnen.

Na thuiskomst meteen maar de koffer opengemaakt en de cadeautjes uitgereikt. Daarna kon ik dan eindelijk gaan aanvallen aan de Macaroni van me moeder. Dat mis ik dan toch wel. Verder maar de eerste wassen laten draaien en de koffer langzaam aan leeg geruimd en dan is toch echt het einde bereikt.

Heren, het was fantastisch daar in Florida! Het zal toch wel weer even wennen zijn zonder jullie.

Ik heb het schrijven van het blog als toch wel veel werk, maar ook erg leuk ervaren en hoop dat iedereen genoten heeft van onze avonturen en van de verslagen.

Hiermee ga ik dan toch een eind aan het blog maken en wie weet tot volgend jaar.......................